Oude IJsselstreek

Op 15 mei legde ik de gelofte af in een overvolle raadszaal van de gemeente Oude IJsselstreek. En werd ik geïnstalleerd als raadslid en fractievoorzitter van SP Oude IJsselstreek. Mijn politieke maatje, Jelle Berens, werd wethouder. De kortst zittende uit de Nederlandse geschiedenis, zo
bleek twee dagen later. In die paar dagen is er veel gebeurd. Jelle begaat vlak ervoor een, zoals hij het zelf ook noemt, oerstomme fout. Waarvan hij heel veel spijt heeft. Het kost hem zijn functie als
wethouder.

Die zaterdag, 17 mei, begon voor mij het politieke circus
echt. Een persbericht van de gemeente, dat er niet om loog. Jelle had oneigenlijke druk op de pers uitgeoefend, was daardoor chantabel en had bovendien 'bewezen' vertrouwelijke informatie met de pers besproken.
Waarnaar nog een onderzoek zou komen. Dat 'lekken' trof me het meest en werd ook het breedste uitgemeten in zowel regionale als landelijke media. Ik was persoonlijk aanwezig geweest bij dat 'lekken' en was me er
niet van bewust. Ja, we hadden een bedrag genoemd over de aankoop van een boerderij door de gemeente. Een bedrag dat al weken in het informele circuit circuleerde. De namen van Jelle en mij gingen over Twitter en Facebook. We zouden niet integer zijn. Zelf had ik besloten hier niet op te reageren. Olie op het vuur.

Gelukkig bleek al op woensdag dat betreffende informatie al weken  openbaar bij het kadaster lag. Vele
gesprekken met de pers, de burgemeester, onze eigen fractie en het presidium later.

Op 23 mei hebben we, samen met D66 een raadsdebat aangevraagd. Ik heb daarop aan mijn collega raadslid Jan Vesters gevraagd, of hij woordvoerder wilde zijn in dat debat. Niet omdat ik weg wilde lopen voor mijn verantwoording als fractievoorzitter. Wel omdat ik persoonlijk betrokken was bij het ontslag en de aanleiding daartoe, van Jelle.

Een paar zware weken volgden. Enerzijds wil je je politieke ideale bereiken, anderzijds wil je ook helderheid over het gebeurde. Jan bereidde tot in de punten en komma's zijn debat voor. Vlijmscherp. De dammer, de strateeg, dacht diep na over de gevolgen van iedere zet, die hij zou doen. Uiteindelijk, na heel veel wikken en
wegen, besloten we het zwaarste politieke middel tegen bestuurders in te gaan zetten, mocht dat nodig zijn. Een motie van wantrouwen tegen de burgemeester. Ons inziens fungeerde hij tijdens de ontslagprocedure niet
als verbinder, stond hij niet boven de partijen en schoffeerde hij onze partij in het algemeen en twee mensen in het bijzonder; Annemiek Kamphuis en Maurits Gemmink. En dat doet zeer. Ontzettend zeer.

Gisteravond, 12 juni, was dat debat. De burgemeester was een andere mening toegedaan als de onze. Het recht op vrijheid van meningsuiting respecteer ik. Maar er kwamen geen excuses op het schofferen van mensen. Ook niet op het vermeende 'lekken'. Wel stond vanochtend op de site van De Gelderlander dat hij dat achteraf niet verstandig had gevonden. Deze zaken leidden er echter wel toe dat ons vertrouwen in hem gedaald is. Heel diep gedaald is. Jammer. En dat meen ik oprecht. Want er staan nog vier lange jaren voor ons.

Vier jaren waarin veel samengewerkt moet worden. En samenwerken kan alleen op basis van goed en wederzijds vertrouwen.

Twee dagen na het ontslag van Jelle heb ik tegenover de burgemeester in een persoonlijk gesprek verklaard dat wij als SP het door ons getekende proces- en werkakkoord zullen blijven onderschrijven en dat we
constructief en op inhoud politiek willen en zullen bedrijven. Ik sta nog steeds voor 100% achter deze uitspraak. Dat is voor mij mijn morele plicht naar die duizenden mensen die ons hun vertrouwen hebben gegeven. En daar gaan wij voor.